Flip de Haan (75): “TBC bepaalde voor een belangrijk deel mijn leven”

Tuberculose (TBC) bepaalde voor een belangrijk deel mijn leven.

Mijn vader Bob werd in 1943 in zijn woonplaats Bussum gearresteerd voor het plegen van verzet tegen de Duitse bezetter. Hij was toen 25 jaar en werd gevangen gezet in het Oranje Hotel in Scheveningen en via Kamp Vught naar Dachau getransporteerd. Daar werd hij door de Amerikanen bevrijd, en zoals veel Nederlanders moest hij zelf zijn weg naar Nederland vinden.

Na een barre tocht, waarbij hij met hoge koorts buiten moest slapen, kwam hij aan in ‘s Heerenberg. Bij onderzoek werd hij verdacht van Tyfus en direct in quarantaine geplaatst. Daar werd ook TBC gediagnosticeerd en werd hij opgenomen in het sanatorium in Zevenaar. Dat was wel iets anders dan hij zich had voorgesteld. Het verplichte plat liggen was voor hem een vrijheidsbeperking waar hij moeilijk aan kon wennen.

Het feit dat hij door de afstand weinig bezoek kreeg, maakte dat hij zijn best gedaan heeft om te verkassen. Uiteindelijk kon hij gaan kuren in Hoog Laren, een sanatorium dicht bij Bussum. Uiteindelijk heeft hij meer dan twee jaar gekuurd. Aan het eind van de behandeling kon hij nog maar beschikken over het gebruik van één long en kon hij het vak van boomkweker, dat hij voor de oorlog deed, niet meer doen.

Wel heeft hij in het sanatorium zijn grote liefde, Laura Bom, ontmoet die hem daar verpleegde. Ondanks de waarschuwing van een behandelend arts (deze man heeft niet meer dan 10 jaar te leven) trouwden ze in 1949 en ze kregen twee kinderen.

Bob vond een baan als kantoorbediende, maar het leven werd door zijn zwakke gezondheid bepaald. Ieder jaar minstens één maand bronchitis en altijd de beperking van een zwakke lichamelijke conditie. Ondanks dat hebben mijn ouders een heel gelukkig leven geleid, met veel aandacht voor de natuur en ook interesse in cultuur.

Zo lang ik me kan herinneren werd KNCV gesteund, eerst door het kopen van de jaarlijkse sluitzegels en later met kleine donaties. Na de dood van mijn vader in 1994 heb ik die traditie doorgezet en blijft de steun aan de strijd tegen TBC een belangrijk deel van ons leven.