Paul Seesink (82):
“‘TB’ werd een begrip in ons gezin en bij de familie”

“Op bed lag hij; zeven lange jaren ziek. Sterk vermagerd en verzwakt stierf mijn vader in 1945 op zijn 38e verjaardag. Ik was bijna negen.

Het begon in 1938 met een gewone verkoudheid die ontaardde in longontsteking. Hij kreeg een vreemde blos op zijn gezicht en bleef maar hoesten. De dokter constateerde Tuberculose. TBC of tering werd als ‘TB’ een begrip in ons gezin en bij de familie.

Hij werd opgenomen in het Sint Franciscus Gasthuis aan de Rotterdamse Schiekade omdat zijn longen dreigden te scheuren. Daar is hij geopereerd: thoracotomie. Een deel van een long werd verwijderd. Onder zijn schouder kon ik duidelijk de holte zien waar een paar ribdelen waren verwijderd. Later moest hij kuren in een sanatorium. Pa kwam terecht in het R.K. sanatorium Dekkerswald bij Groesbeek. Zeker voor die tijd, niet naast de deur. Platliggen, rusten onder de zon en goed eten en drinken waren de voorwaarden voor herstel.

Later terug thuis, tweehoog, lag hij altijd in de voorkamer bij het raam. Het Rotterdamse ‘spionnetje’ als enige contact met de straat beneden. Naast zijn bed op het nachtkastje het vertrouwde sputumpotje. Met enige regelmaat moest hij voor controle naar de GGD, het toen brandnieuwe gebouw aan de Schiedamsedijk.

Mijn jongere zusje werd ook besmet met de tubercelbacil en kreeg spondylitus. Na geopereerd te zijn moest ook zij jaren kuren in sanatorium Heliomare in Wijk aan Zee. Zij moest daar en later thuis PAS slikken; Para-aminosalicylzuur.

Zowel mijn moeder als ik zijn niet besmet geraakt. Wel gingen we met regelmaat samen naar ‘de Baan’. Zo noemde iedere Rotterdammer het gebouw van de GGD. Een mooi pand in een verwoeste stad aan de Schiedamsedijk met haar entree aan De Baan.

Daar keek ik mijn ogen uit. Een bijna koninklijke, gebogen trap leidde naar de eerste verdieping. Langs die trap een fresco van Marie Willebroordse uit 1941. Een allegorische voorstelling van patiënten, artsen en verpleegkundigen. In het midden een gezond gezin met daarboven de tekst: ´Voorkomen is beter dan genezen´. Het maakte op mij een blijvend diepe indruk. Boven waren de vertrouwde omkleedcabines. De deur werd afgesloten wanneer ik het bankje neerklapte; een vernuftige vinding. Een kordate verpleegkundige kwam mij halen. Ik moest in een hokje staan met een ijskoude glasplaat. Dan kwam de bekende opdracht. “Borst tegen de plaat, kin op de steun, schouders naar voren, inademen, adem inhouden …. je bent klaar, kleed je maar aan.” Voor ik wist stonden we al weer buiten. Gauw terug naar huis om buiten te kunnen spelen.

Ondanks dat ‘voorkómen’ op die muurschildering is de hoofdfunctie van het GGD-gebouw in Rotterdam onveranderd, want TBC blijkt niet uitgebannen, maar is in tegendeel groeiend. TB is opnieuw een begrip geworden.”