Cobi Seesink (79):
“Het zou een langdurige geschiedenis worden”

“In 1942 was ik drie jaar oud en kreeg ik TBC over beide longen. Het zag er niet goed uit volgens de longarts. Ik werd opgenomen in het Sint Franciscus Gasthuis te Rotterdam daar ontdekte men dat de TBC zich had verplaatst naar de ruggenwervel. Nu zou het een langdurige geschiedenis worden.

Vanuit het bovengenoemde ziekenhuis werd ik overgeplaatst naar het sanatorium “Heliomare” te Wijk aan Zee. Daar moest ik plat liggen en gedeeltelijk vastgebonden zodat ik me zo min mogelijk zou bewegen. Gelukkig kreeg ik daar wat onderwijs zodat ik niet te veel achterop zou raken.

Na ruim twee jaar kuren werd ik in 1946 ontslagen. De TBC was tot stilstand gebracht maar was niet weg waardoor het na enige tijd toch weer de kop opstak. Daardoor was ik veel ziek en ging ziekenhuis in en uit.

In 1949, ik was toen 10 jaar, werd ik in het Sophia kinderziekenhuis te Rotterdam, geopereerd waarna ik enige maanden thuis in een gipsbed moest liggen. Eindelijk ging het beter en kon ik weer naar school.

Toch kwam de TBC weer terug, nu in de linkernier. Weer moest ik kuren in ‘Heliomare’.
We moesten veel buiten liggen in de zomer maar ook in de winter ondanks de kou!
Ook kreeg ik weer onderwijs waardoor ik de eerste klas van de MULO daar heb doorlopen.
Na ruim twee jaar kuren kreeg ik ontslag. Toch bleef het tobben en vroeg ik zelf om een operatie. In 1963 heeft men toen het topje van de nier verwijderd en na nog een half jaar
het medicijn PAS ( para-aminosalicylzuur ) te hebben geslikt was ik eindelijk genezen.”